myKodiko

Με την ημιμάθεια που με διακρίνει παρακαλώ για τα φώτα σας:

Οι ΟΤΑ Α’ βαθμού επιτρέπεται να επιβάλλουν τέλη σε βάρος εκείνων που χρησιμοποιούν τους κοινόχρηστους χώρους (π.χ. δρόμοι, πλατείες) δυνάμει του αρ. 13 του Β.Δ. 24.9.1958 (ΦΕΚ Α’ 171/20.10.1958).

Εντούτοις, από που προκύπτει η ιδιοκτησία των κοινόχρηστων χώρων;

Το άρθρο 967 του Αστικού Κώδικα («Κοινόχρηστα») αναφέρει:

«Πράγματα κοινής χρήσης είναι ιδίως τα νερά με ελεύθερη και αέναη ροή, οι δρόμοι, οι πλατείες, οι γιαλοί, τα λιμάνια και οι όρμοι, οι όχθες πλεύσιμων ποταμών, οι μεγάλες λίμνες και οι όχθες τους.»

Το άρθρο 968 του Αστικού Κώδικα («Κυριότητα σε κοινόχρηστα») αναφέρει:

«Τα κοινόχρηστα πράγματα, εφόσον δεν ανήκουν σε δήμο ή κοινότητα, ή ο νόμος δεν ορίζει διαφορετικά, ανήκουν στο δημόσιο.»

Συνεπώς, πως προκύπτει ότι ένας δρόμος ή μια πλατεία ανήκει σε έναν δήμο (όχι με την έννοια της χωρικής αρμοδιότητας αλλά της ιδιοκτησίας);

Για να απαντήσω στον εαυτό μου, μια πρώτη εύκολη απάντηση είναι το αρ. 28 του Ν. 1337/1983:

«Ιδιωτικοί δρόμοι, πλατείες και λοιποί χώροι κοινής χρήσεως που έχουν σχηματιστεί με οποιοδήποτε τρόπο έστω και κατά παράβαση των κείμενων πολεοδομικών διατάξεων και που βρίσκονται μέσα σε εγκεκριμένα σχέδια πόλεων, θεωρούνται ως κοινόχρηστοι χώροι που ανήκουν στον οικείο Δήμο ή Κοινότητα. Για τους χώρους αυτούς δεν οφείλεται καμία αποζημίωση λόγω ρυμοτομίας. Σε περίπτωση όμως που οι χώροι αυτοί καταργούνται με το σχέδιο πόλεως προσκυρώνονται κατά τις κείμενες διατάξεις.»

Αυτό όμως αφορά την ιδιωτική βούληση.